Արի մնանք ուղղակի ընկերներ. Մաս 2

Ես երկար մտածելուց հետո հասկացա, որ թեման ամբողջությամբ չեմ ներկայացրել և որոշեցի գրել երկրորդ մասը:
Վերջերս սկսել եմ նկատել շատ հետաքրքիր փաստ, աղջիկները մի տեսկ ահավոր վախեցած են, չգիտեմ թե ինչու և ինչից, բայց դա փաստ է: Ես ընդհանրապես չեմ սիրում կենտրոնանալ մեկի վրա կոնկրետ նպատակի համար, հազարից մեկ է, որ սիրում եմ իրոք, մնացած աղջիկներին ես նայում եմ ուղղակի որպես մարդ` շփվելու համար: Բայց այդ աղջիկների 90 % համառորեն հավատացած է, որ ես ուրիշ նպատակներ ունեմ և մի տեսակ վախենում է շփումից: Երեխեք ջան ես էդքան էլ վախենալու չեմ: Խնդիրը բոլորիս մեջ է տարիներ շարունակ ոչ ոք չէր շփվում հակառակ սեռի ներկայացուցիչների հետ և այդպես էլ դառնում 40 տարեկան և նրա համար մի հատ գյուղի կաթնակեր աղջիկ էին ճարում (հիմնականում քեռին): Իսկ 21-րդ դար մտնելուց առաջ հայերը ինչպես միշտ <<ճիշտ ժամանակին>> բացվեց աշխարհին և պատրաստ չլինելով կռվել արտերկրից եկող տարբեր հոսանքների դեմ տվեց մի քանի  անառողջ մտածելակերպով սերունդ, որը   հասարակությունը բաժանեց երկու խմբի` ազատամիտներ և ավանդապաշտներ: Եվ ի տարբերություն ասենք Ռոսաստանի հայկական մենթալիտետին հարիր չէր նորմալ շփումը, այսինքն ինչ է ստացվում, բոլորը երազում են լինել ազատ և զուգընկեր ունենալ, բայց <<ազատամիտները>> միանգամից դառնում են պոռնիկներ, իսկ ավանդապաշտները մնում են տունը, տուժում է նորմալ մարդկանց մի ստվար հատված, որոնք <<ավանդապաշտների>> կողմից համարվում են <<ազատամիտ>>, և հակառակը ...
Վերջում ուզում եմ ասել մի վախեցեք ոչնչից, վերջիվերջո մենք բոլորս էլ մարդ ենք և ունենք ցանկություններ ...